Achto nikochis * José Carlos Monroy

Achto nikochis nopetlak, nonos uan, ijkon nitlatemiktis,

ninoluias ach xanoui katka notonal naman…

“Aj! Ton katka?, Ton elis nej!? Ajke nejnemis numpuna?”

Ninomaujtis, noyolo xoncholo, xoncholo…

Niknekis nikseuis noyolo uan nitonaltsajtsas inikpana kiualas oksepa.

Ajmo nimatis kampa uelis iatis…

“Kema melak… Nejin miktin mitstoton… Miktle aj!”

Tel notonal ajmo ualas uan ajmo niuelis nikijtos: “nikan onok”

Ton nikchiuaska, uahka?

Uan ixkich nikitas iseuayomej kokojtin uan isuayoh mota sen tlakatl

motlanelos inepantla ieuamej…

Ajmo nitemikis nujan uan inseuayouan tlayiua ocnechiaualuaj uan naja nimatis ieuamej itstokej nikan, totlok, tonepantla.

Ninomaujtia, tlanechitaj, ajmo nimatis ton panos.

Uajka ninoluia tla kema nimati ieuamej onoj nikan uan naja kema uelis nelis sen tech nejin,. Quema uelis naja nikalijtik sen tlakanakaioj uan nitlates inikpana ajmo nechitaj.

“Ajmo niknekiskia ualaskej nopampa.”

Nitsakuas nonixteyoluan…

Notonal axkana oualaj.

Xochinauak, Askapotsalko, Mexijko. Chikasen tochtle xiuitl, tlakaxipeuaistle metstle, chikome xochitl tonal (20/04/18).

Antes de dormir * José Carlos Monroy

Antes de dormir en mi petate, me extiendo y, como si soñara,

reflexiono cuan difícil fue el día presente…

¡Ah!, ¿Qué fue eso?, ¿Qué es esto?, ¿Quién anda ahí?”

Me espanto y mi corazón que me brinca, que me brinca…

Quiero serenar mi pulso y clamo a mi tonal para que vuelva nuevamente.

No sabré dónde pudiere ir…

“Tan cierto… Esos malditos gatos… ¡Carajo!”

Pero mi tonal no viene y no puedo decir: “Aquí estoy”

¿Qué haré ya, entonces?

Y mientras veo las sombras de los árboles y su follaje,

se aprecia a una persona que camina entre ellos…

No sueño aún y las sombras de la noche me rodean y yo sé que

ellos están aquí, a nuestro lado, entre nosotros.

Me espanto, si me ven, no sabría qué sucederá.

Entonces medito si realmente sé que ellos están aquí y que ciertamente puedo ser uno de éstos. Que es una probabilidad que yo esté dentro de una corporeidad y me esconda para que no me vean.

“No quisiera que vinieran por mí”

Cierro mis ojos…

Mi tonal nunca volvió.

Martín Xochináhuac, Azcapotzalco, Ciudad de México. Año seis conejo, veintena del desprendimiento, día siete flor (20/04/18).

José Carlos Monroy Rodríguez (Tequipeuhcan, México Tlatelolco, 1983)Traductor y poeta náhuatl-español. Fue colaborador en Kosamalotlajtol y en las revistas electrónicas Yoltia y Sinfin. Ha sido publicado en Ojarasca, el Círculo de Poesía, la antología In xochitl, in cuicatl, entre otras. Como traductor, sobresale su labor en la SEDEREC, el concurso de traducción literaria 1×1 y el servicio bilingüe de Telefónica México. Actualmente estudia Letras Hispánicas en la UNAM; es consejero editorial en Engarce y participante del colectivo poético Los Versibundos.

Avatar de poesiaenorbita

Posted by

Deja una respuesta

Introduce tus datos o haz clic en un icono para iniciar sesión:

Logo de WordPress.com

Estás comentando usando tu cuenta de WordPress.com. Salir /  Cambiar )

Foto de Facebook

Estás comentando usando tu cuenta de Facebook. Salir /  Cambiar )

Conectando a %s

Este sitio usa Akismet para reducir el spam. Aprende cómo se procesan los datos de tus comentarios.

Crea un sitio web o blog en WordPress.com

A %d blogueros les gusta esto: